Witaj Szefie,

Poznaliśmy się jakiś czas temu. Na wstępie muszę Ci powiedzieć, że nie dziękuję za naszą współpracę.

Kim dla mnie jesteś? Kimś, kto nie rozumie słowa „proszę”, „dziękuję”, „doceniam”. Nie wiem z jakiej racji czujesz, że wypłacając mi pensję masz władzę nad całym moim życiem. Nie jestem leniem i wiem, że nie przychodzę do pracy posiedzieć i „odbębnić” wyznaczonych godzin. Chcę pracować, potrzebuję tej pracy dlatego dbam o to, by ją mieć, to kwestia przeżycia. Może nie uwierzysz ale wiem po co mnie zatrudniłeś. Nie rozumiem tylko gdzie uczyłeś się zarządzania ludźmi bo żadna znana mi metoda nie opiera się na krzyku, ocenianiu i mówiąc wprost poniżaniu mnie, zwłaszcza przy innych. Możesz mi to wyjaśnić? Co daje Ci prawo do takiego traktowania?

Czy na prawdę sądzisz, że dla Ciebie zostaję po godzinach? Co każe Ci wierzyć, że jestem tutaj, by pomóc Ci w realizacji Twojej wizji biznesu? Kto Cię tak okłamuje? Jesteś Szefem – moim „naturalnym” wrogiem. Niestety nie z mojej woli. Wierz mi, jedyne czego oczekuję to tego, żebyś dał mi w końcu zrobić to co do mnie należy. Sądzisz, że Twoje krzyki mnie motywują? Albo dostarczają inspiracji? Pomagają w znalezieniu satysfakcjonującego rozwiązania?

Nawet jeśli urabiam sobie ręce po łokcie to tylko po to, żebyś zostawił mnie w spokoju. Uwielbiam momenty kiedy wychodzisz!! Wtedy mogę idealnie nic nie robić albo spowolnić pracę. Zjem w końcu, zapalę, naładuję baterie bo jeszcze sporo rzeczy mam do zrobienia. I uda mi się, bo nie patrzysz mi na ręce szukając najmniejszego błędu. Ale nie tym razem.

Cóż…wiesz po co do Ciebie piszę?

BO ODCHODZĘ,  mam Ciebie dość. Nie będę dłużej tego znosić.

ODCHODZĘ do LIDERA.

Lider nie ocenia, on DOCENIA mój wysyłek, moje wyniki. On UCZY jak nie popełniać błędów, a kiedy już jakiś zauważy szanuje swoje struny głosowe i moją wytrzymałość na dźwięk. ANALIZUJE moje działania i WYCIĄGA wnioski. Potrafi i to bardzo stanowczo powiedzieć co mu się nie podoba i czego ode mnie oczekuje. Takiej krytyki słucham uważnie. Nie chcę go zawieść, dlatego STARAM się bardziej. Lider stawia JASNE i REALNE cele do wykonania. Nie ma wybujałych i absurdalnych oczekiwań. Nie chce widzieć mnie w dzień wolny, nie rozlicza z każdej minuty, ale jeśli tylko mnie o to poprosi…wiesz co? PRZYJDĘ!!! Bo chcę mu pomóc. Bo dla lidera zostanę po godzinach,  zrezygnuję z urodzin cioci, nawet przełożę urlop lub zamienię się z kimś innym, wezmę dodatkowy projekt i zrealizuję WSPÓLNĄ wizję.

Wiesz dlaczego? Bo odkrył, że jestem CZŁOWIEKIEM a nie trybikiem w maszynie. Bo INSPIRUJE do działania i DZIĘKUJE za mój wkład i pracę. Bo czuję się częścią jego zespołu.

WIDZISZ TO SZEFIE? Można? I jak myślisz kto z Was więcej na mnie zarobił? Zdziwiony? Rozumiem, że zatrudniacie mnie po to, by mieć z tego zysk. Już trochę jestem na tym świecie i wiem jakimi rządzi się prawami. I jak myślisz komu pomogę w osiąganiu celu?

Szefie…stań się liderem. Ja do Ciebie nie wrócę, ale może inni nie odejdą. Nie szkoda Ci czasu na  ciągłe szkolenie i rekrutacje nowych chwilowych pracowników? Nie szkoda Ci swojej marki, która zostanie obsmarowana po każdym zwolnieniu? Nie szkoda Ci pieniędzy, których nie zarobiłeś?

Zastanów się,
Do nie zobaczenia.
Były pracownik.

_______________________________________________________________
* Szef w tym tekście to osoba, która wykorzystuje swoich pracowników do granic możliwości, wręcz terroryzuje. Dominację wymusza poprzez krzyk i groźby. Nie płaci za nadgodziny i dodatkowe zadania. Nie jest żadnym z moim poprzednich pracodawców.
*Tekst nie ma na celu obrażenia kogokolwiek ale zmotywowania do innego postrzegania i przełamania schematów 🙂 Proszę potraktować go z przymrużeniem oka.
* Wzięłam pod uwagę postawę uczciwego pracownika, który chce pracować i wie, po co przychodzi co pracy.